Nánari skýring

Hvaða erfiðleikar eru það? Í hverju felast þessir erfiðleikar nákvæmlega? Hvað er ráðherrann að meina, og hvað eru blaðamenn að meina með að birta svona sorp gagnrýnislaust og án þess að leita svara hjá ráðherranum. Ég hefði haldið að það ætti að auðvelda samskiptin að vera innan kerfisins heldur en með sérsamninga utan þess. En ég sem samskiptafræðingur gæti hugsanlega ekki haft neitt vit á því.

Pólitískt vit kannski, eða pólitískir erfiðleikar. Hvað þýðir þetta orð pólitískt eitthvað.  Mín skilgreining er sú að pólitísk ákvörðun, sem er vinsælt að tala um þýðir "ákvörðun án rökstuðnings og skynsemi". Ef það er rétt hjá mér þá ættu pólitískir erfiðleikar að vera svarið "NEI. við viljum ekki taka hausinn úr sandinum" eða hið margfræga "Strúts heilkenni" eða The Ostrich Syndrome.

Er þá hugtakið pólitík ekki bara samheiti á skilgreiningunni "geðþóttaákvörðun, sem mér finnst, af því bara, og minn er stærri en þinn"??? Leikskóla spekin svokallaða.

Og að lokum legg ég til að blaðamannastétt íslands mennti sig, til að forðast svona fréttir.

Loopman hefur hraunað.. vonandi verður hann ekki kærður af PR genginu.

Geir: Einhliða upptaka evru gæti þýtt pólitíska erfiðleika

Pólitísk ábyrgð

Hvað finnst fólki um að byltingarsinninn og hvunndags hetjan Svandís Svavarsdóttir láti frá sér skýrslu sem allir hafa beðið eftir með þeim hætti sem hún gerði. Í stað þess að segja okkur hvernig hlutirnir voru og fella dóm yfir þeim spillingaröflum og eiginhagsmunapólitík sem þar réði ríkjum, hefur hún fallið í þá gryfju sjálf. Þetta er pólitísk málamiðlun sem allir pólitíkusar sem að málinu komu eru sáttir við. HVAÐ ER Í GANGI.

Mér fannst hún vera sellát þegar hún tók við Birni Inga hnífstungumanni eins og ekkert væri. Við það tækifæri sagði hún meðal annars. "Vilja ekki allir stjórnmálamenn starfa í meirihlutanum?..." Svo toppaði hún þetta og sagði að þetta væri einsdæmi í íslenskri stjórnmálasögu. Það kannski að breiða yfir spillinguna á opinberan hátt með samþykki allra sem áttu þátt í henni.

Hún hafði tækifæri til að hrista vel upp í spillingarmálum og koma sjálfri sér áfram sem gríðarlega öflugum leiðtoga sem gefur ekki tommu eftir, en hún bæði meig á sig og skeit upp á bak með þessari málamiðlun.

"Menn verða svo að bera pólitíska ábyrgð á þessu " kom líka frá henni, en hvað er það? Skilgreining á pólitískri ábyrgð er þessi: Í hinum siðmenntaða heimi segja menn af sér, sæta jafnvel dómi fyrir svona afglöp í opinberu starfi. En hér er þetta svo mikill vani að menn kippa sér ekki upp við 600 milljóna húsakaup, það þykir bara allt í lagi.  Pólitísk ábyrgð hér á landi þýðir að, if you cant beat them, join them. Eitthvað sem Svandís hefur gert með stæl. Og blaðamenn hér láta hana komast upp með það án múðurs. WANKERS

 

FL Group: Ekkert óeðlilegt við aðkomu félagsins

Kemur ekki á óvart

Þessi frétt er í raun óþörf vegna þess að við vitum að þeir nota pyntingar og hafa gert lengi. Hverskonar pyntingar þeir nota skiptir ekki máli. Nú eða réttlæting þeirra á pyntingunum, ekki er það skárra.

CIA beitti vatnspyntingum

Getum ekki beðið lengur

Þetta er bara spurning um tíma, við eigum ekki annara kosta völ en að ganga í Evrópusambandið, og þótt fyrr hefði verið.

Ef eitthvað er að marka bók Eiriks Bergmanns (sjá bloggvini hér til hliðar) sem kom út í fyrra var það persónulegur pirringur Davíðs Oddssonar gegn Jóni Baldvini sem gerði það að verkum að stefna Sjálfstæðismanna í dag og þá fyrir sirka 10 árum varð að óvild gegn sambandinu. Þar áður hafði Davíð verið ötull stuðningsmaður og líklega sá sem hefði leitt okkur inn í Evrópu til nýrra og betri tíma.

Síðan hvenær hefur pirringur eins manns verið stefnumótandi afl, og hvað segir það um þá sem fylgja slíkri stefnu eftir. Er það ekki þannig að menn séu í stjórnmálum til að vinna fyrir fólk og sinna sinni sannfæringu. Svo maður vitni í orð hins mikils metna Jedi Meistara Obi Wan Kenobi úr heimildamyndinni, A New Hope, þar sem hann segir orð sem smellpassa hér o

 

g lýsa Sjálfstæðisflokknum óhuggulega vel. "Who is more the fool: the fool, or the fool who follows him?" 

 

Krónan að verða viðskiptahindrun

Spaugstofan er snilld

Nú loga bloggheimar af tepruskap, hræsni og tilbúnum siðapostula boðskap sem er þannig að hver sá sem mælir orð frá munni um hvað spaugstofan sé ömuleg og leiðinleg og búin að vera, ætti að skeina sér um munninn, þvílíkur er skíturinn sem vellur út.  Afsakið samt þessa lýsingu, en þannig er þetta bara.

Spaugstofan gerði stólpagrín að borgarstjóranum og það er bara allt í lagi. Það má gera grín af flestu en þegar gert er grín að minnihlutahóp þá rísa menn og konur bloggheima og blaðamenn (ekki mikið skárri) upp á afturfæturna og berja sér á brjóst. Samt er spaugstofan með mest áhorf á landinu. Horfa allir nema bloggarar, blaðamenn og aðrir kverúlantar á þáttinn?

Hélt ekki....Gott dæmi um grín sem er talið ok eru hinir stórgóðu Little Britain, þar sem þeir gera grín að geðsjúkum (Eeeh Eeeh eeeehhh), feitum, fötluðum (I want that one!), hommum og bara hverjum sem þeim dettur í hug. Þar eru stereotýpur sem og einstaklingar teknir fyrir, en enginn er að gráta í spjallþáttum sem fórnarlamb, eða hrópa á að spaugstofunni verð eytt. Menn bara taka gríninu og halda áfram.

Spaugstofan á þakkir skyldar fyrir að taka á því sem enginn annar þorði að gera. Minnast á bleika fílinn í borginni og láta alla sjá.  Af því að einhver á við geðræn vandamál að stríða, er það bannað að tala um það?

Geðræn vandamál, það má alveg deila um hver er klikkaður, borgarstjórinn nýji, eða gamli góði Villi, sem seldi sálina. Fyrsti dagur í embætti hjá þeim nýja og hann spreðar 600 milljónum og um leið setur fyrsta naglann í kistu verslunar í miðborginni. Er það ekki klikkun?

Hræsnarar!!!

Neytendamálin

Eftir að hafa búið í Englandi og kynnst verðinu þar, sem nota bene er ekki ódýrt þá get ég ekki skilið af hverju Íslendingar hafa svona gaman af því að láta taka sig í óæðri endann og þakka svo pent fyrir sig. Bretar neita að versla, besta dæmið eru dvd og cds, þar til rétt fyrir jól að stóru keðjurnar lækkuðu verðið. Hér heima kaupa allir og segja svo þegar ég spyr, hvers vegna þetta sé svona dýrt, "Þetta er bara svona hér á íslandi" og svo hlær fólk, Ha ha ha, eins og þetta sé eitthvað sniðugt.

Það sem er þó verst er þegar bæði neytendur og kaupmenn reyna að réttlæta verðið og sannfæra fáfróðan og auðplatanlegan almenning um það að verðið hér sé alveg samkeppnishæft. "Sjáið bara merkjavörur og tövuvörur" segja þeir. By the way, tölvur eru gríðarlega dýrar hér og merkjavaran er ekki ódýr, það er þegar hún fæst á annað borð.

Það er engin ástæða fyrir háu verði nema álagning uppá 100-1000 % Neytendur hér á landi og þar af leiðandi allir íbúarnir eru fífl. Ég versla ekki með bros á vör eins og svo margir. Ég fyllist kvíða þegar ég finn lykt að kredidkorti.

 

Örtröð í Bónus á Seltjarnarnesi

The Pogues. Bestu tónleikar ever

Þessi frétt er mér mikil vonbrigði. Eitt besta lag allra tíma og þar af leiðandi eitt besta jólalag allra tíma komið í ritskoðun hjá BBC. Political correctness gone mad. Þessi ofsafengni réttrúnaður fer að minna á viðhorf landans til mála eins og nektardans, kláms, áfengissölu, útlendinga og svo framvegis.

The Pogues annarsvegar eru það band sem ég dáist af. Fyrst og fremst vegna þess að söngvarinn ætti að vera dauður, en er ekki. Ég sá þá tvisavar þegar ég var að læra í Englandi. Fyrst árið 2005 í Manchester Evening News Arena, eða MEN Arena. 10 þúsund manns og mikil stemming. Hin frábæra Paddy Punk hljómsveit The Dropkick Murphys hitaði upp. Þeir gerðu lagið úr The Departed, Shipping up to Boston sem sjá má hér.  http://www.youtube.com/watch?v=xavoTH_aqXQ

 

Shane MacGowan var í góðum fíling, en entist ekki nema 3 lög í einu. En í heildina frábært show. Svo sá ég þá í London þann 19 des í fyrra. Sem sagt fyrir návkæmlega ári síðan. Það show hinsvegar var eitt það besta sem ég sá og eitt það best sem ég hef séð EVER. Ég veit að Óli Palli og Rás 2 fóru með hópferð og sáu showið þann 18 des, sem var ekki gott. Shane of fullur og einhver hellti bjór yfir mixborðið og rafmangið sló út. 40 mín hlé og leiðindi.

En þann 19. des í Brixton Carling Academy, sem nota bene er eitt best tónleikahús í heiminum, brilleraði Shane og Pogues. Ég stóð blautur af Guinness bæði að innan sem og utan, því allt flæddi í bjór, með konuna mér við hlið, við hliðina á risastórum mean mother fucker biker gaurum. Meðan jólalagið A Farytale of New York ómaði þá grétu þessir menn. Þetta voru menn sem ég undir eðlilegum kringumstæðum hefði verið skíthræddur við. En að sjá þessa menn grípa í arminn á mér, með tárin í augunum og Guinness í hinni hendinni og rugga sér fram og til baka með laginu er mér ógleymanlegt.

The Pogues lifi, og hafa aldrei verið betri. Ekki bara mín orð heldur allir dómarnir sem þeir hafa fengið í erlendu pressunni uppá síðkastið. Ég mun sjá þá í þriðja sinn einn daginn.

BBC ritskoðar jólalag Pogues

Þjóðkirkjan

Hér er frábær grein um þjóðkrikjuna á blogginu hans Einarsson. Smellið hér.

 

Titlatog pólitíkusa

Ég legg það í vana minn að skoða hvað fólk hefur gert ef ég rekst á grein eða blogg eftir það. Helst á það við um pólitíkusa, þar sem þeir eru með CV-ið sitt til taks og reddy fyrir hvern sem er að sjá. Ekki bara að það sé reddí, heldur keppast þeir við að telja upp hvaða nefndum og ráðum þeir hafa setið í. Mest af því er ekki ávísun á eigin verðleika að vinna sig upp eða stofna eitthvað nýtt, heldur eru þetta nefndir og ráð á vegum félagasamtaka sem í lang flestum tilfellum eru pólitísk. Tökum sem dæmi bloggann Stefán Friðrik Stefánsson. Hér er hans ferill:

Stefán Friðrik Stefánsson
Þórunnarstræti 136
600 Akureyri

Pólitísk störf:
stjórnarmaður í Sambandi ungra sjálfstæðismanna 2003-2007.
formaður kjördæmissamtaka ungra sjálfstæðismanna í NA 2005-2007.
formaður Varðar, félags ungra sjálfstæðismanna á Akureyri, 2004-2006.
í aðalstjórn fulltrúaráðs Sjálfstæðisflokksins á Akureyri 2004-2006.
í stjórn kjördæmisráðs Sjálfstæðisflokksins í Norðausturkjördæmi 2004-2007.
ritstjóri sus.is, heimasíðu Sambands ungra sjálfstæðismanna, 2005-2007.
ritstjóri bæjarmálavefritsins Pollsins, á Akureyri, frá 2007.
í ritstjórn sus.is 2003-2007.
gjaldkeri málfundafélagsins Sleipnis 2006-2008.
gjaldkeri SARK frá 2006.
í flokksráði Sjálfstæðisflokksins fyrir SUS.
í kjördæmisráði Sjálfstæðisflokksins í Norðausturkjördæmi.
í fulltrúaráði Sjálfstæðisflokksins á Akureyri.
í utanríkismálanefnd og nefnd um innra starf SUS 2003-2007.
í ritnefnd frelsi.is, heimasíðu Heimdallar, 2002-2007.
í stjórn Varðar, félags ungra sjálfstæðismanna á Akureyri, um langt árabil.
aðstoðarritstjóri Íslendings, vefs Sjálfstæðisflokksins á Akureyri, 2005-2007.
í ritstjórn vefs Heimssýnar 2003-2006.

Hvaða máli skiptir það mig sem lesanda eða sem ég veit ekki hvað eiginlega hvort hann hefur verið í stjórn Heimdallar eða í fulltrúaráði D listans á Akureyri? Og af hverju þessi upptalning...?

Það segir mér mikið meira um hann hvað hann hefur unnið við eða lært. Stefán er í raun bara random dæmi um þetta. Ef maður fer á heimasíðu Alþingis sést þetta vel.

 Hér er til dæmis Björgin Guðni Sigurðsson Viðskiptaráðfrú.

Alþm. Suðurk. síðan 2003 (Samf.).
      Vþm. Suðurl. nóv. 1999, okt.-nóv. 2000, okt. 2001 og jan.-mars 2003.
      Viðskiptaráðherra síðan 2007.
      Iðnaðarnefnd 2003-2004, menntamálanefnd 2003-2007, samgöngunefnd 2004-2005, allsherjarnefnd 2005-2007.
      Íslandsdeild þingmannaráðstefnunnar um Norðurskautsmál 2005-2007.
Allt í lagi að setja fram hvaða ár hann er þingmaður og þannig, en að hann hafi verið í menntamálanefnd og samgöngunefnd og áfram mætti telja, skiptir mig sem þegn landsins ekki máli. Þetta lítur vel út, en er í raun ekkert, þetta er hluti af hans störfum sem þingmaður.

Björgvin er í raun vægt dæmi. Skoðið alla þingmennina og það kemur í ljós að þetta tittlatog þeirra er gríðarlegt. Og það sem verra er að flestir þeirra eru í svona nefndum og eiga að sjá um viðkomandi mál fyrir okkur sem kusum til alþingis, en þeir eru fæstir með menntun eða reynslu á viðkomandi sviðum. Það eitt gerir þá algera amatöra og þar af leiðandi illa hæfa til að taka ákvarðanir um viðkomandi mál. En menn geta orðið sérfræðingar í nefndarsetum. Þar læra menn eitthvað um það efni sem þeir eiga vera sérfræðingar um, og ekki síst að þeir verða sérfræðingar í kaffi og kleinuáti. Það er ekkert grín að vera kannski í 5 nefndum sem hittast 1 sinni í viku hver. Það gera sirka 3 kaffibollar og 4 kleinur á hverjum fundi. Fimm sinnum í viku sem eru 15 bollar og 20 kleinur. Þar er ekki talið allar kleinurnar og kaffibollarnir sem skóflað er í sig á venjulegum þingfundum.

Þó finnst mér ungliðarnir vera verstir í þessu, þeir troða þessum "afreka listum" sínum allstaðar. Maður rekst á það útum allt.

 

Er menntun til trafala?

Ég rakst á bloggsíðuna hennar Heiðu Maríu Sigurðardóttur doktorsnema í taugavísindum í gær. Góð síða hjá henni. Þar er margt athyglistvert að sjá, eins og sést hérna. Þar er hún að vísa í skýrslu sem gerð var á vegum Rannís um hvers vegna íslenskir doktorsnemar snúa ekki heim að námi loknu erlendis. Skýrslan er hér. Heiða tekur saman efni skýrslunar og segir að meðal þeirra ástæðna sem nefndar eru þar eru að "...aðstöðu til rannsóknastarfa og ónógum áhuga á menntun og fræðimennsku".

Ég er ekki með doktorsgráðu en ég er með MA gráðu erlendis frá. Mín gráða er pínu spes þar sem hún er ekki kennd hér á landi, allavega ekki eins. Mín er á sviði fjölmiðla og samskipta. Það sem ég rak mig á eftir að ég flutti heim til Íslands aftur var sú staðreynd að ég gat ómögulega fengið vinnu á mínu sérsviði. Sem blaðamennsku menntaður, þá gat ég ekki unnið sem blaðamaður, enda segir Egill Helgason að það séu betri blaðamenn sem séu ómenntaðir en menntaðir, eða eins og hann orðaði að um daginn á sínu bloggi, að það teldist mönnum til tekna að hafa droppað út úr skóla. Gríðarleg umræða kom upp um menntun blaðamanna hér á bloggheimum, og henni mun ég svara síðar.

Annað sem ég er vel hæfur til að vinna er í auglýsingabransanum, almannatengsla bransanum og í flestu sem tengist fjölmiðlum. Mér var eiginlega allstaðar hafnað hjá þessum fyrirtækjum því ég var ekki með næga reynslu. Mínir samnemendur úr MA náminu hafa mörg hver fengið góðar stöður í stóru fyrirtækjum erlendis, án reynslu. Einfaldlega vegna þess að þau er menntuð. Þá eru þau tekin framyfir fólk með reynslu.

Samfélagið hér á landi þjáist af þessum unprofessionalisma og þeirri trú að sjálfmenntaður maður sé betri en langskólagenginn, og því ber að ráða hann frekar en þennan með gráðuna. Umræðan um blaðamenn bar mikinn keim af þessu.

Vísindasamfélagið er eins og Heiða María bendir réttilega á í sinu bloggi ekki gott. Konan mín er líka með MSc gráðu í raunvísindum og með góða reynslu af því að vinna í rannsóknarþróunarvinnu á sínu sérsviði, en hún fékk heldur ekki vinnu fyrr en eftir að hafa talað við alla í sínum bransa, og svarið var alltaf á þessa leið. "Geturðu hugsað þér að koma í masters eða doktorsnám?" Ástæðan er fyrst og fremst sú að það eru ekki nein tækifæri fyrir neinn nema viðkomandi sé í námi, því þá er hægt að borga þeim svo lág laun. Hún er ekki einusinni að nýta sína þekkingu og kunnáttu vegna þess að það eru ekki nein tækifæri hér á landi.

Hvað mig varðar þá var ekki um annað að velja en að starta fyrirtæki sjálfur og núna vinn ég við ráðgjöf á sviði fjölmiðla og fyrirtækjasamskipta.  Ég hef unnið fyrir stærstu og smæstu fyrirtækin á landinu og í sammvinnu við innlendar stofnanir og erlenda risa fjölmiðla, en ég get víst ekki unnið á augýsingarstofu vegna þess að ég er ekki fyrrverandi tónlistarmaður. Ég get víst heldur ekki unnið á PR fyrirtæki af því að ég er ekki fyrrum fréttamaður.  

Heimskt er heimaalið barn.