Út að borða

Eftir að hafa lesið bloggfærsluna hjá Púkanum hér... þá kommentaði ég þetta hjá honum og ákvaða að birta þetta sem blogg líka hjá mér.

Íslenskir veitingastaðir eru flestir rusl. Er ekki að vera bitur eða pirraður, heldur eftir að hafa búið í erlendis og ferðast útum allt, þá er þetta eina niðurstaðan sem hægt er að komast að.

1. Munurinn á skyndibita og betri veitingahúsum er svo lítill. Bæði hvað varðar verð og gæði. Erlendis færðu ódýran mat sem oft er ok, en þegar þú ferð á betri staði er maturinn oftast mikið betri og þjónustan líka.  Hér er þjónustan alltaf frekar slök. Ef maður vill eitthvað spes, eða ef maturinn er hálf kaldur eða jafnvel frosinn eins og kom fyrir mig tvisvar í röð á Pítunni á síðasta ári, og maður kvartar, þá er oftast leiðinda attitude og manni líður eins og skít fyrir að vilja fá sæmilegan mat fyrir klikkað verð.

2. Hráefnið hér er oftast ekki gott, margir staðir notast við forgrillað frosið kjöt, dósagrænmeti (Núðluhúsið á Laugarvegi) og þar frameftir götunum. Og maður þarf að borga óheyrilegt verð fyrir lélegan mat.

3. Matur er fáránlega dýr hér og allir staðirnir reyna að ræna fólk peningum í stað þess að bjóða uppá almennilegan mat. Dæmi um þetta er Indian Mango. Þar fær maður Chicken Tikka Masala á sirka 2000 kall. Sem eitt og sér er rán. En svo þarf maður að kaupa hrísgrjón sérstaklega, og þau kosta 350 skammturinn fyrir manninn. Þau eiga að vera hluti af réttinum. Tólf tommu pizza fæst á sirka 2400 kr hvar sem er. Sem er miðað við Bretland fjórfalt verð. Heimsending frá Dominos eða hvaða stað sem er í rauninni tekur að meðaltali 40-60 mínútur. Ofan á það borgar maður fullt verð, sem líka rán. Mér finnst að pizzusendlar ættu að rukka alla með því að ota að þeim skambyssu.